Geçenlerde sıkılıyordum, bir oyun oynayayım dedim (böylece pek fazla oyun oynamadığımı itiraf etmiş oluyorum). Bir köşede tozlanan masaüstü bilgisayarı kurup açtım. Sims 2’yi kurulu görünce uzak geçmişten anımsadığım bir huzur duygusu canlandı. Açtım ben de.
Bir arkadaş “Sims insanı depresyona sokar” diyordu. Oyunun baştan sona işlediği güçlü bir mesajı var: “işte hayat dediğiniz şey bu kadar basit bir şey”. Ama bu bana aksine huzur verici gelirdi.