Batuhan Demir’in “Semptom ve Fantazm İkiliğine Dair” yazısı üzerinden notlar:
semptomu olduğu halde kabul etmek, aslında söylenmek istenen bir mesajı, sözü susturmak demektir
Semptomu accept=kabul etmeseniz de acknowledge=ikrar etmelisiniz, yoksa onu analiz edemezsiniz, anca eleştirirsiniz, eleştiri de analizden kaçınma davranışıdır, analiz verimini tükettiği noktada yozlaşarak eleştiriye dönüşür [1].
Semptom “depresyon, yeme bozukluğu, uyku bozuklukları, ilişki sorunları” değildir, dilin kendisi zaten semptomdur, semptom insanın dilde barındığı bağlamdır, hem fantazmın/düşlemin dilegeliş şeklidir hem de bir şeyleri “söylemeden duramama” halidir, o halde “semptomu bir kenara bırakmak” zaten imkansızdır, onu en fazla önbastırırsınız, yani şunu dersiniz:
Yok öyle değil… Aslında böyle. Neden mi? Şöyle ki…